Me doren e vockel fshin lotin mbi qepallë....
voglushi i mjerë, urisë s'mund ti bëj ballë.
Që në mëngjesin e hershëm shumë i uritur....
dua buk nënë, kërkon ende pa u ngritur.
I lodhur, fytyrëzbehur, në naten e pa gjumë...
një shqetsim përmbrenda, e mundonte shumë.
Edhe pse i vogel. ishte mbushur me halle...
athua ne kete ditë, do t' ketë buk--vallë?
Nënë mjera nënë, lotet nëpër faqe...
me pellembë të dores, mshef fytyren dhe qante.
Prit o zogu i nënës, ka shkuar babi t' punojë...
nëse ka gjetur diç....pune krahu, të fitojë.
I gjori njeri, duart erashke që gjak pikojnë...
pyet zotëriun ... ka gje të ngarkojë e të ndihmojë?.
Bart gjëra të renda, të blera nga zotërinj të rëndë...
me krahet e tij të tharë, dhe i tëri i vrarë.
Lutet për një punë...që t'fitojë dhe buken thatë...
që edhe një ditë t'kalojnë, urinë fëmijet e ngratë.
Kjo është realja e sodit e kohes sonë...
uria dhe skamja është në këtë Kosovë.
Shifet dhe kuptohet, se nuk ka përmirësim...
në qeverinë e sodit, s'mund të ketë besim.
Rruget e stërmbushura me lypsë e lypsare....
fëmijë të pa rritur, endacakë rrugëve të ndarë.
Ky fakt i mjerë është duke u rrënjosur më thellë....
mjerimi dhe skamja, si fidane ështe duke u mbjellë.
Ndëgjohen klithma, dhe psherëtima të dhimbjes...
nga zëra te njomë të fëmijëve, që janë larg dijes.
Adëgjoni o popull, a ka njerëz të mirë ende sot?!...
si do behet halli për ne, si do jetojmë në këtë bot.
Kjo është realja në Kosoven tonë
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen