KOSOVË...!
(me rastin e 5 vjetorit te pavaresise)
Kurrë më të kuqe, se sot nuk të kam parë Kosovë...
Me dritë shpirtrash, që treten si qirinj...
Mbi shandanë zemrash të ngritur gjer në qiell,
E tej horizontesh të hapura të lirisë.
Shpresa thërret ,
Thërret e buçet :
-Qëndro Burrnesh!
Qëndro!
Se gjiri yt, paska mëkuar legjenda ndër mote,
Se gjaku yt, rinon e freskon çdo ëndërr...
Se zëri yt, ka forcën e gjithë kambanareve të Botës,
O bija e vogël e Globit të plakur,
Ti je aq e vogël, sa një gradë gjenerali,
Ti je aq e madhe, sa vetë pëllëmba e Zotit ...
Oh sinorët e tu, veç shënjtërohen nga plagët,
Oh këmbët e tua, nuk janë më të kërthinjta,
Ti rend e mëvetshme, me krahë të kaltër,
Përshëndetur nga kohrat, me pëllëmbë të zhuritura
Me kore zërash ritmikë, si troku i kuajve të largët...
Flamuri yt i kthjellët, bërë një me qiellin,
I vetmi ai, që mund të valvitet me frymë heronjsh,
I vetmi ai që çohet lart sapo ndjen tingujt e himnit,
I vetmi ai, pret vargjet t'i shkruhen me dritën e Diellit...
I vetmi ai, që shtërngohet nga duar dragojsh...
I vetmi ai, që ende rrëqethet nga duhmat e dimrit...
Jo Kosovë! Ti nuk je me tokë, si gjithë dherat e tjerë,
Tek poret e tua, nuk ndahen më thërmijat e baltës,
Nga rruazat e gjakut, që rrjedh nëpër deje,
Një të janë bërë plisat me plagët...
Erërat e tua, nuk janë më, si gjithe erërat që vërtiten,
Ato janë dihatja e shpirtrave, me sy të pa fjetun,
Gjysëm të gjallë nën dhe përpëliten.,
Me buzë të mekun dhe kurm të pa tretun,
Bëji të besojnë, se ke dalë në dritën e agut....
Me lajmëtarët, që çove tej pragut...!
Kurrë më të kuqe, se sot nuk të kam parë Kosovë...
Me dritë shpirtrash, që treten si qirinj...
Mbi shandanë zemrash të ngritur gjer në qiell,
E tej horizontesh të hapura të lirisë.
Shpresa thërret ,
Thërret e buçet :
-Qëndro Burrnesh!
Qëndro!
Se gjiri yt, paska mëkuar legjenda ndër mote,
Se gjaku yt, rinon e freskon çdo ëndërr...
Se zëri yt, ka forcën e gjithë kambanareve të Botës,
O bija e vogël e Globit të plakur,
Ti je aq e vogël, sa një gradë gjenerali,
Ti je aq e madhe, sa vetë pëllëmba e Zotit ...
Oh sinorët e tu, veç shënjtërohen nga plagët,
Oh këmbët e tua, nuk janë më të kërthinjta,
Ti rend e mëvetshme, me krahë të kaltër,
Përshëndetur nga kohrat, me pëllëmbë të zhuritura
Me kore zërash ritmikë, si troku i kuajve të largët...
Flamuri yt i kthjellët, bërë një me qiellin,
I vetmi ai, që mund të valvitet me frymë heronjsh,
I vetmi ai që çohet lart sapo ndjen tingujt e himnit,
I vetmi ai, pret vargjet t'i shkruhen me dritën e Diellit...
I vetmi ai, që shtërngohet nga duar dragojsh...
I vetmi ai, që ende rrëqethet nga duhmat e dimrit...
Jo Kosovë! Ti nuk je me tokë, si gjithë dherat e tjerë,
Tek poret e tua, nuk ndahen më thërmijat e baltës,
Nga rruazat e gjakut, që rrjedh nëpër deje,
Një të janë bërë plisat me plagët...
Erërat e tua, nuk janë më, si gjithe erërat që vërtiten,
Ato janë dihatja e shpirtrave, me sy të pa fjetun,
Gjysëm të gjallë nën dhe përpëliten.,
Me buzë të mekun dhe kurm të pa tretun,
Bëji të besojnë, se ke dalë në dritën e agut....
Me lajmëtarët, që çove tej pragut...!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen