Shefqet Dibrani: POEZI PËR KOSOVËN

KOSOVA
　

Në betejat më të rrepta,

në rrebeshet më të mëdha

gjithmonë bota e pa.

　

Pati burra të patrembur

pati dhe trima me fletë

që me duar priten rrufetë.

　

Tani për Kosovën, këtë bukuroshe

do çelin lule me lirinë,

bashkë me brezat që do të vijnë.

　


QËNDISMË
　
Është kënga më e bukur
Qëndisur me gishtërinj nusërie
Është këmishë për çdo stinë
E varr i hapur në zemër
Është dhembje që plas shpirtin
Unë e quaj thjesht:
Kosovë
　


DO TË VIJ
　
Qysh kur mërgova
O dhé i shenjtë
Te ti më rri mendja
S’plaket as dita as ora
Shpirti mes jush më rri
O njerëz të mi
O fusha plot begati
O male kryeqiellAra mbushur me diell
Vendlindja ime e ngrohta foleMe pemë e bar
Me zogj e dhé
Kosovë
Me baltën tënde u gatova
Me qumështin tënd u madhova
Me mallin tënd po përvëlohem
Kosovë
Pa ty o Nënë
Pa dorën tënde të ngrohtë
O e shtrenjtë po ikën kjo jetë
Pa ty o Atë pa këshillën atërore
Pa përqafimin tënd motër
Pa sytë e tu vëlla
Pa ju shokë
Ooo
Gjithë jetën më mungoi
Ngrohtësia e diellit njerëzor
E malli djeg për ju njerëzPër fusha e male
Për kroje e përroje Për gjethe e bar shi e borë
Për ty KosovëPër ty Kosova ime
Këndova gjithë jetën
Me zërin e mekur të mërgimtaritMe mallin e pashuar të poetit
Për ty Kosova ime një ditë
Do të vij te ju o male të bukura
O fusha të uruara
Me Drini me Ibrin me Llapin përmes
Do të vij në zemrën tuaj
Male që rritni veç shqiponja
Do të vij në Kosovën e lirë