Sonntag, 24. April 2011

Agim Shehu: BALADË LIRIE E KOSOVËS


BALADË LIRIE E KOSOVËS

Posi nga zër’ i perëndive
u zgjua kontinenti plak.
Nga cili akt i tragjedive
sot mbi Kosovë kulloi kaq gjak?!
Në ç’kontinent jeton kështu
një popull si mbi rjedhë ujvare?!
Foshnjat, kaq breza, qiellin blu
e shohin mbi helmetat sllave.
Dhe sot i vranë në prag shtëpie, -
nga tym i predhës u thinj Zoti.
Te syr’ i nxjerrë i një fëmije
përmbys po rrotullohet globi.
Prindi puth baltën e varrezës;
qirinjtë luten në pak dritë.
Nëpër çdo rudhë të Nënë Terezës
rjedh lot i nënave për bijtë.
Të vrarë, burrat heshtur flënë
me qiellin e vet mbuluar.
Kapaku i syve u ka rënë
si perde drame e pambaruar.
Te trolli i vet ku shtrijnë shtatin
dëgjojnë…poshtë thellësive
mermerët pelazgjikë u flasin
me emrat e të gjithë ilirëve.
«Dhija» mbi kokën e Lahutës
thërret nga larg mitologjinë :
«Homer, ç’Iliadë me gjëmë të luftës
ke lënë bosh për Dardaninë»?
Nipat e Mujit vrarë mbrëmë
po pëshpërijnë me buzë të ngrirë
(nuk i dëgjuan sa qenë më këmbë,
le t’i dëgjojnë sot të shtrirë) !
Pa frymë hapësirat ngelin.
Gjaku i foshnjës sipër bore
te gjum’ i bardhë i Azem Shkrelit
ka ngrirë rubin prej metafore.
Jehoi bubullimat mali,
pylli kurorën butë e uli :
Azem Galica ka nxjerrë ballin,
thërret nga larg me zë Herkuli.
Lëviz një breg, drithmon një fushë
e mërmërin një këngë të lashtë :
«Drenicë, e bukura drenushë,
kush po guxon të vret kaq gjatë»!?
Shota vështron si dritë nga retë
motrën e saj mbi gjak lirie,
këput ylberin nga një bjeshkë
t’ia vërë kurorë nusërie.
Varr i Gjolekës rënë mes trimave
u kumbon pranë-polifoni :
«Kosovë, Labëria ime
udhën një hap e ka tek ti»!
Fishta me dhëmbjen e pafjetur
për shkjaun-shkja e fisin-fis,
me rapsoditë e tij nën sqetull
del nga një mriz, hyn te një plis.
Këndon lahutë vdekjet e bardha
me ligjërimet e mëdha.
Varur te lisi Sefë Kosharja
tundet pendyl: “Ora ka ra”!..
Ajkuna po ia vazhdon gjëmës
me flokë shkulur pranë të vrarëve:
Fëmia prerë në bark të nënës
bën gjumë nën dhè brënda dy varreve.
Hasan Prishtina zgjoi Veriun.
Vdekjen e tij e lë në hije:
s’sheh më pas vetes kush i shtiu,
vështron Drenicën – kush i shtie!
Kosova, muhaxhire e shekullit,
sheh qiellin e saj të prerë:
te reja e zezë që i derdh breshërin
nxin fraku i zi i zotit Grej.
Rizgjohen fjalët e mëdha
të Abdyl Frashërit profet:
Me gjak shqiptarësh në çdo krah,
Ballkani rri përmbi tërmet !
Gjer kur, Kosovë e Çamëri,
ngarkuar në sup pragun e portës,
do lidhni djepet n’arrati
me meridianët e gjithë botës!?
Në ballë të kombit bërë theror
iu kthye bubullimë heshtja:
gjersa po vdesim orë për orë,
pas vdekjes s’gjëndet vetëm vdekja!
Në shkumën e ujvarës sate
që tundi kombin sot nga rrënja
partitë e shkrehura po zgjaten
të mbushin “bateritë” e rëna.
Mbi plagë të tua tejendanë,
zinxhir i zgjatur – thikë në shpinë,
nxin kontrabandë e shtetit amë
që lidhi Beograd – Athinë.
Tërë hijeshi mban zi për vdekjet,
për vajzat që t’i veshi zia…
(Atdheu – amë, nën këngët greke
feston aheng “Miss Albania”)!
Ti gjak virgjin i racës sonë,
në duel me çdo mbretëri:
sa vriteshe në Fushë-Kosovë
ringjalleshe në Çamëri.
Ti, më e denja e të parëve,
ti – më e hijëshmja në rritje,
me „Shqipëri“ në frymëmarje,
me bukuri në kryengritje.
Djepet – dafina mbi alarme,
dasmat – ylberë mes rrebeshit;
mbi kodrat, lulet e bajames
çelin pranë kokrave të breshërit.
Dardane mbirë prej legjendës,
rilind te shtat’ i lartë i bijve;
nga kumbonarja e xhubletës
të kumbon bronzi i lirive.
Sa ke ushqyer zogjtë e pulës,
mendon një këngë për shqiponjat.
Zhurmat e tankeve pranë udhës
shpejtojnë lindjet te lehonat.
Me besën në pëllëmbë të dorës,
dafinë e parë e Lirisë,
Flamuri në ballkon të Vlorës
armët e tua pati shtizë.
Ti i dhe botës Kostandinin,
Ti që ke nxjerrë Niketë Dardanin,
në ballë – me Hymn të Krishterimit,
nën këmbë, prangat e tiranit.


**Prill, 1998

Poezinë e solli  për ju, Agim Gashi - Drenica.

Mittwoch, 6. April 2011

Besnik Ceci: JAM BIRI YT,ME SHPIRT KOSOVARI


Besnik Ceci


JAM BIRI YT,ME SHPIRT KOSOVARI

Nene Kosove,mos je ne hall,
Nga kjo zhurme,neper bote?!
Ket' zambak te Pavaresise,
Kush guxon ,t'a preki sot?!

Le t'a prekin po ua mbajti!
E ne prape,do ja bejme fora,
Se lahuten e plot dyfekun
Nuk l'shojme kurre nga dora.

Po te preken nje fije floku,
T'a marre vesh e ter' bota,
Jemi gjalle ne bijte e tu,
Zjarr do marre ter' Evropa!

Ti s'na ke vetm ne,
Bijte e tu,djem e cika,
Ke dhe dy miq te fuqishem,
Jane Anglia e Amerika.

Nene Kosove ,ti ece perpara,
Mos shiko zagar't nga mbrapa,
Kur na shohin te bashkuar,
I merr frika,i merr data.

Nene Kosove,qendro krenare!
Historine me gjak e shkruam,
Qindra vjet,brez pas brezi,
Nderin tend e lartesuam.

Nene Kosove, jam biri yt,
Dhe kam shpirt kosovari.
Gjakun tim s'e tradhetoj,
Se kam gjak shqipetari.

Kujtim Stojku: BILBILAVE TË KOSOVËS

Kujtim Stojku


BILBILAVE TË KOSOVËS

Ju lindët në vitet e errësirës
E tash shikoni para me shpresë
Ju fëmijët e Kosovës n’vitet e frikës
I kujtoni tash këto net plot terr.

Dhe këto vite të rënda robërie
Plot dhëmbje ju sollën hir
Lufta dhe flakët e zjarrit për liri
Si pishtar sot ju ndrin në fytyrë.

Ju pamëshirë ju goditën për vdekje
Kosovën deshën ta kthenin në shkreti
Kuçedra e frikshme si në përralla
Donte t’ju mbante në skllavëri.

Por gjaku juaj i njomë Kosovën vaditi
Duke rënë për të mbitë përsëri
Dhe sot dëgjojmë cicërimat tuaj gazmor
Ku lozni dhe qeshni, këndoni në Liri.

Montag, 4. April 2011

Shefqet Dibrani: POEZI PËR KOSOVËN


KOSOVA
 
Në betejat më të rrepta,
në rrebeshet më të mëdha
gjithmonë bota e pa.
 
Pati burra të patrembur
pati dhe trima me fletë
që me duar priten rrufetë.
 
Tani për Kosovën, këtë bukuroshe
do çelin lule me lirinë,
bashkë me brezat që do të vijnë.
 


QËNDISMË
 
Është kënga më e bukur
Qëndisur me gishtërinj nusërie
Është këmishë për çdo stinë
E varr i hapur në zemër
Është dhembje që plas shpirtin
Unë e quaj thjesht:
Kosovë
 


DO TË VIJ
 
Qysh kur mërgova
O dhé i shenjtë
Te ti më rri mendja
S’plaket as dita as ora
Shpirti mes jush më rri
O njerëz të mi
O fusha plot begati
O male kryeqiell
Ara mbushur me diell
Vendlindja ime e ngrohta fole
Me pemë e bar
Me zogj e dhé
Kosovë
Me baltën tënde u gatova
Me qumështin tënd u madhova
Me mallin tënd po përvëlohem
Kosovë
Pa ty o Nënë
Pa dorën tënde të ngrohtë
O e shtrenjtë po ikën kjo jetë
Pa ty o Atë pa këshillën atërore
Pa përqafimin tënd motër
Pa sytë e tu vëlla
Pa ju shokë
Ooo
Gjithë jetën më mungoi
Ngrohtësia e diellit njerëzor
E malli djeg për ju njerëz
Për fusha e male
Për kroje e përroje
Për gjethe e bar shi e borë
Për ty Kosovë
Për ty Kosova ime
Këndova gjithë jetën
Me zërin e mekur të mërgimtarit
Me mallin e pashuar të poetit
Për ty Kosova ime një ditë
Do të vij te ju o male të bukura
O fusha të uruara
Me Drini me Ibrin me Llapin përmes
Do të vij në zemrën tuaj
Male që rritni veç shqiponja
Do të vij në Kosovën e lirë

Shaban Cakolli: VARGJE PËR KOSOVËN

Shaban Cakolli

TI KOSOVË SOT

Nëpër mote
nëpër shekuj
ti Kosovë
gjithë e përndjekur.

Kurrë s´ta ndanë
Kosovë gazepin
nëpër flakë
n´shekuj ke ecur.

Përbindshët,bajlozët
s´ta ndalën tërmetin
gjithnjë të lakmonin
për djep të vetin.

Po ti sú m'poshte

o Nënë e Madhe
dhe kurrë s´ju joshe
bishave barbare
Shqiptare linde,dhe mbete
Shqiptare.

Shkelë nën thundër
lidhë në pranga
nuk duron më Kosovë Nëna.

Jehoi zëri i Lirisë
nuk t´duroj i tha sllavisë
nën flakë jetën kam me nisë
se ti Kosovë nënloke kërkon jetë të re

e lashtë Dardane,Shqipëri fole.

U mblodhën tog
trimat për çlirim
kanë zgjedhur rrugën
që të qon n´shpëtim
nga do shqipja ku ka trima
vijnë si vetëtimë
ndritu nënë të shkëlqen fytyra
ta ruajmë krenari
mos i kurse trimat
mos të dhimbsen dot
se për këtë fole
të duhen që sot.

Digjesh,flakesh
por ti mbahesh
çati trimash
n´kurorë malesh.
Shtrojë kanë tokën
mbulojë qiellin
nuk lënë korbat
túa nxënë diellin.

TRIMAT

Zjarrin që ka Kosova
s’e ka Etna
as vullkanet në Tokën e Zjarrtë

Aty ku shpërthen zjarri
ngrohet shqiptari
me flakën e lirisë

Më bënë trim dhe mua
ushtri e rritës
roje e Kosovës
dhe e shkëndijave të gjakut

 

RRUGË ME GJAK E DRITË LIRIE

Tokën tonë dhuratë prej Zotit
Kanë plagosur e vrarë motit
Kanë bërë gjak e kanë bërë vare

Mbi ty nënë,o hallemadhe

Ti nga zemra nxore prushin
Rrasht për rrasht,luftë me pushtuesin
Bëre rrugë t´gjatë çlirimtare
Jetë o vdekje për tokë shqiptare.

Shumë vigaj qëndrojnë krenar

Bijët më t´mirë
T'kombit shqiptar
Fyt n´këtë shekull
Me pushtuesin
Ne e njohëm bacë Metushin,
Bardhoshin, Kadriun, Jusufin
Rexhepin, Nuhiun, Bajramin,Zahirin
Edmondin, Tahirin

Fytas në shekuj me Sërbi
Drenica hyn n´histori
O Drenicë,kështjellë e lashtë
Bëre luftën,rasht për rrasht
Çerdhe trimash në Prekaz

Në Prekaz u mund robëria
Në Prekaz,zë fill historia
Jasharajt matën trimërinë
Pa pushtues e bënë Shqipërinë.
Mic Sokoli i Besianës
Zahiri ky trim i nënës

Hajredinajt roje Gllogjanit
Në Kosharë Agim Ramadani
Prag me prag e mbrojnë me gjak
Flamujt në kulla i ngrisin lart

Qojnë mesazh trimat prej malit
Asnjë pëllëmbë si lëmë barbarit
Shtëpi për shtëpi,tym për tym
Kanë lindë nënat nga një trim
Se lëmë vendin nën pushtim.

Kur Kosova thirri kushtrimin
Trimat tanë kanë lënë mërgimin
Vjen Fehmiu,tok me Xhevën
Në Kosovë me sjellë pranverën.


LOT KOSOVE

Sllav e shkja
dhe djalli i zi
na lakmuan edhe gjelbrimin
e fushave tona
në sy

As me vetëveten s’ lanë
të flisnim njerëzisht
për njerëzimin
se njerëz s’ishin

Shkilnin tokën tonë të bukës
me thundrrat e tyre
me brirë therrnin
qiellin e kaltër
të bebëzave tona

Zjarrin që ka Kosova
për liri tund dheun
dhe shpërthen
deri në qiell
duke djegur e pjekur
mustakët e miu
në fytyrat satanike

Kur shiu i lotëve pushoi
rreze lëshoi liria
dhe me foshnje u mbush
shtëpia.

 

SA TË DUA KOSOVË

Sa të dua Kosovë
edhe pse na ndanë
kjo largësi
sikur të bëhesha Shqiponjë
në çerdhe tjetër s´isha hy.

Je për mua vend i dashur
tjetër në botë nuk kam pëlqyar
nën një shkurre,isha përplasur
shpirtin tim për të ushqyar.

Foleja ime,larg mendje mos me qit
ne çerdhen tënde,mungon zogu yt
Nuk të harroi,po të përbehem
Më ndriço shtegun,që të mund të kthehem.


KOSOVËS

Kosovë
copë fushe e Edenit
me përmasa ëndrre
me qiellin
përplot shqiponja
që ngrejnë qerdhe
nëpër zemrat tona
 

Ramadan Xhinovci: ME TY KOSOVË MBURREMI

Ramadan Xhinovci

ME TY KOSOVË MBURREM
Shumë vite kaluan,
...
malli me përvlon,
une jam larg Kosoves,
shumë larg...,
nuk mund te njehi ditët,
as muajet dhe vitet,
ndërsa stinet ndërrohen,
si netet me ditët.

Javet sikur muajet,
muajet sikur vitet,
e oret ishin te gjata,
shumë te gjata...,
si t’mos kalonin fare,
zvarriteshin ngadal,
para dhe pasë dite,
e pritja shumë e madhe.

Dhe ja ne horizont,
u lajmrua nje dritë,
një shpresë e madhe,
qe shumë e kemi pritë,
na ushqei me forcë,
guxim dhe trimni,
gjithë malet e Kosoves,
darsmor te lirisë.

Ata dhanë jeten,
që ne te jetojm,
te lirë, e te qliruar
kurr nuk ju harrojm,
Lirinë, askush s’ta fal,
po me gjak fitohet,
amanet i vjeter është,
kurr mos te harrohet.

E une prap mbetem,
atje larg ku jamë,
frika qe dikur kisha,
ende s’me ka lanë,
por shpresa me mban,
ajo s’fiket dotë,
me ty Kosovë mburrem,
sa t’jam ne kete Botë.

1999, Heigenbrücken